Doe jij wel eens boodschappen met kinderen? En loopt dat uit op een drama? MindfulKids trainer en gastblogger Kim had dat ook. Nu pakt ze het heel anders aan. Lees maar.
Ook interessant: Mindful SilentRun
Kim: En ja hoor, daar ligt ze. Bijna 3 jaar. Op haar buik in de supermarkt tussen de nootjes en de chips in! Boos, zó boos! Ik kijk naar haar en schiet in de lach. Een mevrouw kijkt naar mij, naar mijn dochter en loopt een beetje hoofdschuddend weg. Ik adem even heel diep in en uit door m’n neus. Ik maak me bewust van de situatie waarin ik zit en waarin zíj zit.
Geduldig afwachten
Dan loop ik rustig weg met háár kleine boodschappenkarretje, héél langzaam. Ik kijk om en ik zie haar gezichtje voorzichtig omhoog gaan. Als ze ziet dat ik haar zie, kijkt ze me met haar grote donkere betraande oogjes aan en stopt abrupt haar hoofdje weer tussen haar armen. ‘Neehee!!!’ klinkt haar enigszins gedempte stemmetje. Om het hoekje ga ik tussen de wc-rollen staan, zodat ze me nog net kan zien en wacht geduldig af. Mijn gedachte dwalen onbewust af naar 2,5 jaar terug…
Boodschappen voor de hele week
Toen was ik na de geboorte van m´n dochter net weer aan het werk. Haar broers waren inmiddels 2,5 en 5 jaar oud. Ik kon toch best even voor de hele week boodschappen halen met 3 kinderen? Het was tenslotte toch mijn keus om 3 kinderen te krijgen? Dan moest ik daar toch ook alles mee kunnen combineren? Ik liep in de winkel met de Maxi-Cosi wiebelend op het zitje in het karretje. De jongens om mee heen. Ik was meer met hen bezig dan met de boodschappen. Ik durfde het karretje nergens te laten staan, als de dood dat de Maxi-Cosi eraf zou vallen. M´n karretje vulde zich maar langzaam en de jongens werden steeds vervelender. Achter elkaar aan rennend, stoeiend, hangend aan m´n been.
Het zweet brak me uit
Langzaam begon het zweet me uit te breken. Waar was ik aan begonnen. Ineens stonden ze met een pak koek in hun hand voor me: ‘mahaam… mogen we deze?’ jengelde de oudste. ‘Nee, we hebben nog koek thuis’, hoorde ik mezelf onrustig zeggen. Een mevrouw keek me aan. Ik hoorde haar denken: ‘geef dat kind een pak koek, dan is ie misschien wat rustiger’. Ik twijfel… En dat voelde hij: ‘Mahaam, ik wil het!’ Zei hij vervolgens boos. Toen keek een meneer mij aan en hem hoorde ik denken: ‘je gaat toch niet toegeven hè?’ Op dat moment begon ook mijn dochter nog te huilen. Shit, ik was al veel te lang weg en ze moest nog eten. ‘Nee’ zei ik. Vervolgens liet mijn zoontje zich huilend op de grond vallen, m’n andere zoontje hing nog aan mijn been. Op dat moment was ik boos, verdrietig, opgelaten en in paniek. Ik wilde maar één ding: WEG!
Nooit meer!
En dus zei ik boos tegen hen: ‘Kom!, we gaan nu weg’. Ik zette de oudste tegenspartelend tussen de boodschappen in het karretje. Ik haalde de Maxi-Cosi van het zitje en zette daar de middelste in. Inmiddels huilden alle drie mijn kinderen keihard. Daar stond ik. Met in mijn ene hand de kar met twee boze jongetjes en de helft van de boodschappen en in mijn andere hand de Maxi-Cosi. Ik weet niet meer hoe ik ze alle drie nog in de auto heb gekregen, maar ik gok dat het niet heel erg leuk was… Ik hield mijzelf dan ook voor om nóóit meer met 3 kinderen boodschappen te doen.
De oplossing met kinderen
‘Mam, waarom ligt ze daar op de grond?’ Ineens sta ik weer tussen de wc-rollen. De jongens komen aanlopen met de boodschap waarvan ik ze gevraagd had die te halen. ‘Geen idee’, zeg ik. ‘Ze heeft geen zin meer denk ik. Laat haar maar even liggen, dan kunnen jullie misschien ondertussen nog wat voor me halen?’ Dan zegt mijn zoontje: ‘Ik vraag wel of ze me helpt’ en hij loopt naar zijn zusje. Ik hoor niet wat hij zegt maar ze staat op en loopt mee. Als ze langs me loopt kijkt ze me even aan en pakt haar karretje. In optocht zie ik ze alle drie met hun eigen karretje achter elkaar aanlopen.
Aandacht is het toverwoord
Ik voelde geen paniek, geen zweet, geen haast. Destijds had ik écht nooit gedacht ooit nog met 3 kinderen boodschappen te doen. Ik doe dat nog steeds niet altijd en al helemaal niet als ik weinig tijd heb. Als ik het doe is het een bewuste keuze. Wetend dat 1 van de 3 kids moeilijk kan gaan doen, op de grond gaat liggen of om snoep of koek gaat lopen zeuren (of alle drie). Als dat gebeurt haal ik tegenwoordig heel diep adem door mijn neus. Ik heb vertrouwen in mezelf en laat me niet leiden door de ‘blikken en gedachten’ van een ander. Rustig en geduldig blijf ik, want druk maken helpt mij niet en mijn kids al helemaal niet. Mijn aandacht blijft bij mezelf en de kinderen. Niet bij de omgeving. Niet bij de vertraging die het me oplevert. De oudste 2 weten dit inmiddels. De jongste moet het nog een beetje ‘leren’.
Als ik nu met mijn kids boodschappen doe is dat omdat ik het gezellig vind om sámen boodschappen te gaan doen. Omdat het écht leuk kan zijn. Als ik er maar de tijd voor neem en op dát moment aandacht heb voor wat ik op dát moment doe.
Geluk zit in kleine momentjes. En écht waar, ook in het samen boodschappen doen. (Soms dan ????)
#DoMoreOfWhatMakesYouHappy
Emanuel Jas zegt
Ik heb zelf geen kinderen, dus ik zal niet weten hoe het is om met ze te winkelen. Maar ik heb zelf heel lang in verschillende winkels gewerkt. Als het gaat om boodschappen doen met kinderen werken de winkels he eigenlijk tegen. Hun marketingstrategie is vaak om de snoepjes in felle kleuren lekker laar te plaatsen voor kinderen. Dit zie je zeker bij de kassa’s. Ik denk dat winkels meer verantwoordelijkheid moeten nemen in deze zin. Dit is misschien, in het begin, iets dat tegen hun business strategie in gaat, maar op langere termijn is het beter voor hun public relations.
Sigrid zegt
Dank voor je reactie Emanuel! Zou mooi zijn als er samen naar een oplossing gekeken wordt.