Als Mindful Kids trainer geeft gastblogger Kim regelmatig trainingen aan kinderen tussen de 7 en 12 jaar oud. Ditmaal was het een bijzondere training op locatie, waar ze je graag meer over vertelt.
Ook interessant: Groei na je dood uit tot een boom
“Ik ben 10 jaar en ik kom hier omdat mijn moeder kanker heeft.” “Ik ben 11 jaar en ik kom hier omdat mijn vader kanker heeft.” “Ik ben 9 en ik ben hier, want mijn moeder is dood.” “Ik ben 7 en ik kom hier want mijn vader is dood.” “Ik ben 8 en m’n moeder heeft kanker…” Een jongetje van 5 zit naast mij. Ik vraag hem of hij nog iets wil vertellen…“Ik heb gisteren gestept met m’n vriendje en toen zijn we samen gevallen. We hebben echt héél erg hard gelachen.”
Ziekte, verdriet, dood, angst…
Onlangs had ik de eer om een workshop mindfulness te geven aan zes jonge kinderen. Zes jonge kinderen wiens leeftijd niet in het teken staat van school, vriendjes en spelen. Hun levens staan in het teken van ziekte, angst, verdriet en de dood. Of toch niet?
Bij opvanghuis Pisa in Hoorn is er 1x in de 2 weken een kindermiddag, speciaal voor kinderen die te maken krijgen met kanker. Niet zozeer van henzelf, maar bij (één van) hun ouders. Tijdens deze kindermiddag doen ze van alles: lekker spelen, meedoen aan workshops, tekenen, knutselen en praten.
Brok in mijn keel en kippenvel
Een brok in m’n keel, kippenvel… Dat kreeg ik toen de kinderen een rondje deden met de vertelstok en daarna voor iemand een kaarsje aanstaken. Na dit mooie begin heb ik een workshop mogen geven over aandacht, met aandacht voelen, met aandacht luisteren, met aandacht proeven. Alle kinderen deden op hun eigen manier mee. Eén meisje viel mij op. Ze leek een muur om zich heen te hebben. Een hele dikke, waar je niet zomaar even bij kon komen. Alles was stom en ‘een makkie’. Het leek haar allemaal weinig te interesseren. Tot…
‘Kun je verliefd ook voelen?’
… de pauze. Iedereen was even lekker aan het spelen en dit meisje van 11 kwam naar mij toe. Ze ging naast me zitten en vroeg: “kun je verliefd ook voelen?” Ik denk het wel, zei ik. Wat denk jij? “Ik denk het ook”, zei ze. En?, vroeg ik, hoe voelt verliefd? “Als kriebels in mijn buik.” En is dat fijn? Ze dacht even na en zei: “Dat weet ik eigenlijk niet, soms wel. Maar soms ook niet.”
Mindfulness: accepteren wat er is en er mee omgaan
Even viel het stil. Ze keek me aan en ik zag dat het kwartje was gevallen. Ik zag dat zij ineens ‘snapte’ wat mindfulness is: het accepteren van wat er is, het opmerken van wat er in je lichaam gebeurt. Lichamelijke gevoelens, maar ook emoties.
En ik voelde me blij. Want dit meisje voelde zich even verliefd. En dat terwijl haar moeder dood is…
Geef een reactie