Gastblogger Kim volgde de opleiding tot MindfulKids trainer. Regelmatig deelt ze hier haar ervaringen en geeft tips. Dit keer heeft haar artikel het thema Supermama. Wedden dat dit zooooo herkenbaar is voor jou!
Ook interessant: Mindful op vakantie
Kim: Alles verloopt zoals elke ochtend. Na 1x snooze het bed uit: 3 kinderen aankleden, jongste op het potje, de 2 oudsten staan er juichend bij als blijkt dat hun kleine zusje weer een plas heeft gedaan.
Trots bekijk ik het tafereel…. Heel eventjes maar, want we moeten door. Broodje eten, theedrinken. Wel of geen honing in de thee? Zonder is beter voor ze, maar mét drinken ze het veel sneller en zoveel tijd is er niet. Dan maar mét. Doen we morgen wel zonder.
Wel of niet, denkt de supermama
M’n man gaat naar z’n werk. M’n dochter van 2 dirigeert haar vader naar iedereen voor een kus. Dat hoort, elke ochtend. Ik ben trots op haar en m’n man. Ik pak de jassen, tassen en kijk naar buiten. Het is droog, wel koud. Wel of niet op de fiets? Op de fiets is gezond, lekker fris, beter voor het milieu. Met de auto is makkelijker, sneller, niet koud, en geen gemopper van de kinderen en ik moet ook veel boodschappen meenemen straks.
Nee. Toch maar op de fiets. Ik pak ook de mutsen, handschoenen en sjaals. Ik zie de middelste al moeilijk kijken. “Mag ik achterop mam? Van fietsen krijg ik zulke moeie benen”. De oudste bemoeit zich er nog even mee: “Je krijgt sterke benen hoor, als je zelf fietst”. Ik hoor mezelf praten, en moet lachen. “Je mag achterop, maar dan ga je vanmiddag zelf fietsen”, besluit ik. “En nu alles aantrekken want we zijn al laat!”
Een supermama met haast
Ruim 5 minuten later zijn we bepakt en bezakt klaar voor vertrek. “Mam, heb je m’n gymspullen wel gepakt?” Shit! De 2 kids weer van de fiets af. Fiets op slot, want de voordeursleutel zit aan de fiets. Gelukkig lag het wel al klaar. En dan besluit de middelste dat hij toch zelf wil fietsen. Ik laat hem fietsen…. Althans. Hij slingert een beetje naast me, en ik duw hem voort, de jongste voorop, schooltassen bungelend aan m’n stuur, grote lege boodschappentas voorop. De oudste rijdt ver vooruit en wacht iedere keer keurig bij het kruispunt. Ik voel me trots met m’n drie kids, ik voel me een soort supermama. Maar wel een supermama met haast….
En dán spreek ik die woorden: “Ik beloof het lieverd, ik kom echt nog, beloofd.”
Bij school zeg ik tegen de oudste dat hij alvast naar binnen moet gaan en dat ik eerst z’n broertje naar de kleuterklas breng. Hij sputtert tegen. Daar houdt hij niet van. Hij vindt het nog heerlijk dat ik hem naar de klas breng (ik ook). En dán spreek ik die woorden: “Ik beloof het lieverd, ik kom echt nog, beloofd.”
Wat moet ik nou?
Met hun zusje op de arm (die liever wil lopen, dus een soort van aan me hangt) help ik de middelste met z’n fiets naar het kleutergebouwtje aan de andere kant van de straat. Opschieten komt niet in z’n woordenboek voor. Mijn onrustige gevoel groeit, maar ik blijf kalm, voor hem. Ik breng hem in de klas en geef hem een compliment dat hij zo goed heeft gefietst. Hij straalt en geeft mij en z’n zusje een dikke knuffel.
In het hoofdgebouw vlieg ik de trap op, met de jongste op m’n arm bungelend om de oudste de beloofde kus te geven.
De deur van de klas is al dicht. Zou ik de klas nog in kunnen? Met klem vragen de juffen of je dat niet wil doen. Wat moet ik nou? Een belofte…. En een duidelijke afspraak van school. En dan komt het, die brok, dat gevoel dat die tranen omhoog komen, schuldgevoel. BAM! Ik slik ze weg. Vraag aan de IB’er of ze namens mij wil zeggen tegen de oudste dat ik net te laat was. Dit zal ze doen.
Ik overdenk de ochtend
Gelaten breng ik de jongste naar de peuterspeelzaal. Trots vertelt ze aan de juffen dat ze op het potje heeft geplast. Ik geef haar een kus en ga boodschappen halen, vis bestellen voor een diner, medicijnen halen bij de apotheek. Ik help een oude meneer even met het rechtzetten van z’n fiets. Hij kijkt me dankbaar aan.
Thuis komen ze. De tranen. Ik overdenk de ochtend. Je probeert álles goed te doen. Continu de juiste keuzes te maken. Voor hun gezondheid, voor de maatschappij, het goede voorbeeld te zijn. En dan blijk je toch maar mens en geen supermama.
Mindfulness meditatie
Ik besluit een korte mindfulness meditatie te doen. Even de focus op m’n ademhaling en m’n gevoel. Het mag er zijn! Verdriet, schuldgevoel, frustratie, onmacht. Alles passeert. Ik laat het en voel het. Ik hou het even vast en laat het dan los.
Het doet me goed. Die supermama hoef ik ook niet te zijn. Ik heb veel goede keuzes gemaakt vanmorgen, en ik heb veel trotse gevoelens gehad vanmorgen. En de volgende keer? Dan maak ik weer andere goede keuzes…
‘Bedankt mam! Superleuk dat de juf me die kus van jou kwam geven. Veel stoerder…!’
Tussen de middag sta ik op het schoolplein te wachten tot de oudste uit school komt rennen. Hij vliegt me om m’n hals en ik krijg een enorme kus. Bedankt mam! Superleuk dat de juf me die kus van jou kwam geven. Veel stoerder…!
En dan voel ik het: ik ben een supermama!
Herkenbaar? We horen graag jouw ervaringen. Heb je een vraag voor Kim, dan kun je die hier ook plaatsen.
Geef een reactie